Embedded Files
inspiratie
Heb ik iets gemist?
Een tijdje geleden was het weer zover: de Venloop in Venlo. Een feestelijk moment in de stad, met overal muziek, aanmoedigingen en vrolijkheid. Vrienden van ons zouden meelopen en vroegen of wij die ochtend op hun zoontje wilden passen. Natuurlijk! We zeiden meteen ja. Een heerlijk mannetje is het. We hebben met hem gespeeld, gelachen en samen zijn we gaan kijken naar de renners – papa en mama natuurlijk flink aangemoedigd.
Het was genieten. Echt waar.
En toch… was daar ineens ook weer dat gevoel. Niet door hem. Niet door onze vrienden. Maar door de omgeving. Door wat er gebeurde onderweg, op straat.
We liepen hand in hand de deur uit, met dat kleine vrolijke kereltje tussen ons in. Een buurtgenoot keek op, duidelijk verbaasd. "Heb ik iets gemist?" vroeg ze, oprecht verwonderd. Ik kon het plaatsen. Zag ook de verwarring in haar ogen. Maar een paar meter verder vroeg iemand anders precies hetzelfde. Zelfde blik. Zelfde vraag.Het raakte me. Twee keer dezelfde opmerking in een paar stappen. Maar ik merkte ook dat ik het, nu, na zoveel jaar, wel makkelijker naast me neer kon leggen. En dat ik daarna weer volop kon genieten van het moment, van hem, van de vrolijkheid om ons heen.
Na de Venloop besloten we nog even te gaan wandelen. En ja hoor… daar kwam het weer. Een verbaasd gezicht, gevolgd door: "Heb ik iets gemist?" En nog voordat we konden reageren, kwam erachteraan: "Och ja… even oefenen voor later!"
Die laatste opmerking kwam binnen. Pittiger dan ik dacht. Mijn eerste innerlijke reactie was boosheid. Wat bedoel je met ‘voor later’? Je weet niet wat je zegt. En bovendien… weet je wel hoe oud ik ben? Natuurlijk liet ik het niet merken. Maar het bleef hangen.
Ik schrijf dit niet om met de vinger te wijzen. Niet om mensen terecht te wijzen voor wat ze wel of niet zeggen. Ik begrijp oprechte verbazing. En ik snap ook dat het soms zoeken is naar wat je moet zeggen in zo’n situatie.
Maar ik schrijf dit wel om iets mee te geven. Om bewustwording te creëren.
Voor mensen met een onvervulde kinderwens kunnen kleine opmerkingen veel losmaken. Het zit ’m niet altijd in wat je zegt, maar hoe. Een eenvoudige vraag als: "Hé, wie is dit leuke mannetje?" Het had voor mij zo anders gevoeld. Dan had ik kunnen vertellen over onze vrienden, over het oppassen, over hoe leuk ik het vond om even met dit vrolijke mannetje op pad te zijn. Dezelfde interesse… net een andere insteek. En voor mij: een totaal ander gevoel dat ik eraan overhoud.
Soms schrijf ik dit soort dingen op, in de hoop dat het mensen helpt om het iets makkelijker te maken voor wie hiermee leeft. Want het is er. Onzichtbaar vaak. Maar wel heel echt.
Och ja, het is niet altijd leuk…
Tja, laatst had ik weer zo’n uitspraak te pakken. Inmiddels raak ik er niet meer zo van slag door. Ik word er niet meer zo boos of verdrietig van en weet dat dit vaak uit onwetendheid komt, als een vorm van troost of gewoon omdat iemand niet goed weet hoe te reageren. Ik deel dit verhaal om jullie mee te nemen in hoe zo’n opmerking kan voelen voor mij en voor velen met een onvervulde kinderwens.
Een tijdje geleden kwam mijn neefje vijf nachten logeren. Niet in een vakantie, maar gewoon tijdens een schoolweek. Dit gaf ons eens een inkijkje in hoe het is om een puber in huis te hebben. Nu is hij wel vaker blijven slapen, maar dan stonden er altijd uitjes of leuke dingen gepland. Dit keer was het anders. Opeens moest je rekening houden met wanneer je de badkamer ging gebruiken ;), ontbeten we samen en zagen we hoe het is als iemand na een lange schooldag thuiskomt. Hoe je agenda’s soms op elkaar moet afstemmen, gesprekken voert over onderwerpen waar we met z’n tweeën niet zo snel over praten. En natuurlijk ook hoe gezellig het is om ’s avonds Mario Kart te spelen en te trivianten, dingen die wij normaal niet zo snel doen.
Ik vertelde hierover aan iemand en zei hoe ik er zo van had genoten. Maar dat toen hij weer naar huis ging, het besef er kwam.. Dat dit iets is wat wij nooit zelf mee zouden maken. Hoe fijn het ook was (en ik hoop dat hij nog vaker komt😉) , het ook even pijn deed.
De reactie die ik kreeg? “Och ja, kinderen zijn ook niet altijd zaligmakend.” De exacte woorden weet ik niet meer, maar dat doet er ook niet zo toe. Vast goed bedoeld, maar het voelde alsof mijn gevoel werd weggewuifd. Later vroeg ik mezelf af: wat had ik eigenlijk liever willen horen?
Wat fijn dat je genoten hebt, en ik kan me voorstellen dat het ook lastig is.
Dankjewel dat je dit met me deelt, ik weet alleen even niet goed wat ik moet zeggen.
Ik hoor dat het confronterend was… wil je er nog iets over kwijt?
Ik kan me voorstellen dat het lastig is om altijd de juiste woorden te vinden. Maar soms is erkennen genoeg. Niet meteen wegpraten, niet meteen relativeren. Gewoon even laten zijn.
Daarom blijf ik erover schrijven. Niet om te wijzen of te oordelen, maar om inzicht te geven in hoe zo’n opmerking binnen kan komen. En misschien helpt het om een volgende keer net even anders te reageren.
Carnaval voorbij, maar je masker nog op?
De vasteloavend (carnaval) is weer voorbij. Tijd om de schmink eraf te halen en alles op te ruimen. Terwijl ik dat deed, dacht ik aan een oefening die ik vaker in mijn praktijk gebruik: binnenstebuiten. Hoe vaak laten we eigenlijk een ander gezicht zien dan wat we écht voelen?
Met carnaval zetten we bewust een masker op. We spelen een rol, laten een andere kant van onszelf zien. Maar in het dagelijks leven doen we dat ook, soms zonder dat we het doorhebben. Soms kies je ervoor om een masker te dragen. Omdat je niet wilt dat de ander ziet hoe je je voelt. Of omdat het helpt om door te gaan. Maar soms is het masker er zonder dat je het merkt. En dan kan het in de weg zitten.
Je kunt intens verdrietig zijn over iets. Hopen dat iemand er eens naar vraagt, dat iemand begrip toont. Maar als je je altijd vrolijk voordoet of juist boos reageert, hoe kunnen mensen dan weten dat jij eigenlijk een knuffel of een goed gesprek nodig hebt?
Herken je dat? Dat je eigenlijk verlangt naar een luisterend oor, maar dat je zegt dat het wel gaat? Dat je gevoelens weglacht of inslikt?
Wil je ontdekken welk masker jij soms onbewust opzet? En hoe je er bewuster mee om kunt gaan? Ik help je graag om daar samen naar te kijken. Je bent welkom voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
Liefs,
Sylvia
Een mooi gesprek vandaag...
Vorige week werd ik benaderd door Joanne Nihom, de schrijfster van De leegte omarmen, een boek over een leven met ongewenste kinderloosheid. Ze had mijn blog over de skivakantie gelezen en wilde deze graag gebruiken. Ook vroeg ze of we elkaar hierover online konden spreken.
Ik stapte er open in, met een beetje spanning. Tja, nieuwe dingen blijven toch altijd spannend voor mij 😉. Ik had me voorgenomen om haar boek van tevoren te lezen, maar dat was er niet van gekomen….(Wat ik nu na het gesprek zeker wel ga doen…)
Toch merkte ik al snel hoe bijzonder, maar ook hoe makkelijk het is om in gesprek te gaan met iemand die je nog niet kent. De onvervulde kinderwens is een gedeelde ervaring die maakt dat je elkaar snel begrijpt. Je hoeft weinig uit te leggen; één opmerking roept bij de ander meteen een herkenbaar voorbeeld op. We spraken over mijn blog over het kennismakingsgesprek en over kunst. Zij had een tekening van haar partner, waarop twee mensen stonden, maar waarin ook het onzichtbare kind zichtbaar was. Dit deed me weer denken aan het beeld dat ik een tijd geleden gekocht had.
Twee woorden bleven me bij uit ons gesprek: eenzaamheid en onwetendheid. Eenzaamheid, omdat je je – ondanks een rijk sociaal leven – soms ineens ontzettend alleen kunt voelen in je onvervulde kinderwens. En onwetendheid, vooral bij de omgeving, die zich vaak niet realiseert hoe groot de impact van bepaalde situaties en opmerkingen kan zijn. Zelfs als je al jaren weet dat je ongewenst kinderloos bent, kunnen sommige momenten je ineens hard raken. Juist daarom schrijf ik blogs en praat ik er steeds vaker over met mijn omgeving. Hoe meer we dit bespreekbaar maken, hoe beter anderen kunnen begrijpen wat het voor je betekent.
Het was een mooi gesprek om op terug te kijken. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat...
Net als skiën: omgaan met ijzige momenten en genieten van het uitzicht
Vorige week ben ik heerlijk gaan skiën. Terwijl ik deze week mijn foto’s van de vakantie terugkeek, kon ik weer even genieten. De zon op de bergen, het prachtige uitzicht en een afsluitend drankje op de piste. Van deze beelden krijg ik vanzelf weer een glimlach op mijn gezicht.
Eén foto sprong er voor mij uit: een moment waarop ik net naast de piste off-piste ski. (De laatste foto) De pistes waren die dag zo ijzig dat ik liever door de losse sneeuw ging. Het was hard werken om beneden te komen. Elke bocht kostte kracht, en soms was het spannend en lastig. Maar terwijl ik bezig was, genoot ik ook oprecht van de zachte, verse sneeuw. Toen ik uiteindelijk beneden stond, voelde ik me trots. Het was me gelukt om een groot stuk door die losse sneeuw te skiën, en dat gaf een blij gevoel.
Toen ik de foto’s bekeek, viel me iets op: de afwisseling in die beelden laat ook het proces zien waar ik doorheen ben gegaan als ervaringsdeskundige in ongewenste kinderloosheid.
De foto’s zijn wisselend: van zonnige dagen tot een grijze lucht met vallende sneeuw, van perfect geprepareerde pistes tot hobbelige, ijzige stukken. Zo zie ik ook mijn leven met een onvervulde kinderwens. Er zijn momenten van genieten en plezier. Net zoals ik op de piste geniet van de zon, de sneeuw en de uitzichten, geniet ik in het dagelijks leven van de mensen om me heen, fijne gesprekken, mijn hobby’s, een drankje en zoveel meer.
Maar soms slaat het weer om, onverwacht of juist op een moment dat ik al wat spanning voelde. Een ijzige piste kan ervoor zorgen dat ik angst of onzekerheid voel, net zoals een confronterend moment me raakt en ik verdrietig ben of teleurstelling voel. Dan merk ik hoe mijn overlevingsmechanisme aanslaat: op de piste om veilig beneden te komen, in het leven om met mijn gevoelens en situatie om te gaan.
Wat ik inmiddels heb geleerd, is dat deze momenten niet blijven. Net zoals ik met skiën heb geleerd om steeds meer te genieten en minder bang te zijn, heeft mijn rouwproces me geholpen om meer te genieten van het leven. Waar het skiën in het begin vooral overleven en doorzetten was, geniet ik nu oprecht van de afdaling. Zo kijk ik ook naar mijn leven nu: de verdrietige momenten zijn minder geworden, en ik sta vaker stil bij wat ik wél heb en wat me gelukkig maakt. En ja, soms kom ik nog steeds een hobbelige piste tegen. Maar ik weet nu hoe ik die kan nemen.
Herkenning tijdens de “Sinterklaasborrel”
Gisteren was de “Sinterklaasborrel”, een bijeenkomst met een klein groepje mensen. Hoewel er veel interesse was, konden sommigen helaas niet komen door de afstand of de drukte rond deze tijd van het jaar.
Voor mij (als parttime leerkracht) voelt 6 december als een logische vrije dag, maar ik realiseer me dat dit niet voor iedereen zo is. Mensen zonder kinderen werken vaak juist op deze dag, omdat collega’s met kinderen vrij willen zijn. Een leerpuntje voor de volgende keer! 😉
Als ik de borrel in één woord zou moeten samenvatten, is dat herkenning. Het was bijzonder om te zien hoe verhalen en vragen meteen begrepen werden. Soms ging het over onderwerpen met diepgang, maar we hebben ook heerlijk kunnen lachen om kleine, “onbenullige” dingen.
Het blijft mooi om te ervaren hoe snel je, zelfs met onbekenden, waardevolle en betekenisvolle gesprekken kunt voeren. Als dank voor hun komst en openheid mocht iedereen aan het einde van de middag een spreuk uitkiezen die in de boom hing of onder de boom lag.
Welke spreuk zou jij gekozen hebben? Laat me weten welke spreuk jou zou aanspreken, ik ben benieuwd!
En denk je bij het lezen van dit bericht: Hier had ik bij willen zijn? Neem gerust contact met me op via sylvia@hartgewenst.nl.
Wandelen: Mijn partner en al mijn 'IKKEN' naast me.
Afgelopen week zijn we vier dagen gaan wandelen. Die dagen waren er allerlei 'ikken' die, bewust en onbewust, met me meeliepen. Bij de voorbereiding stond natuurlijk mijn 'Planner' vooraan. Hij bepaalde welke etappes we zouden lopen, waar we zouden slapen en waar we zouden kunnen gaan eten in de avond. Mijn doelgerichte kant, de 'Go, Go, Go', had ook een duidelijk plan: een deel van het Pieterpad uitlopen en de omgeving langs de Rijn verkennen.
Bij het inpakken kwamen mijn 'Rationele Denker' en de 'Criticus' naar voren. “Heb ik dit allemaal echt nodig? Kan er nog iets uit de bagage?” vroeg ik me af. Uiteindelijk zorgden ze ervoor dat mijn tas efficiënt was ingepakt.
Tijdens de tocht voelde ik vooral de aanwezigheid van de 'Huppelende Levensgenieter'. Wat een prachtige omgeving om in te wandelen! Maar tegen het einde van iedere dag stond mijn 'Pusher' naast me: “Kom op, nog even doorbijten.” Bij aankomst na zo'n lange dag was daar mijn 'Levensgenieter' weer, die me meenam naar een terras en tegen me zei: “Je hebt dit verdiend.” Ook mijn 'Milde Hart' was erbij en fluisterde: “Je mag gewoon moe zijn.”
Natuurlijk was ook de 'Socializer' niet ver weg. Samen wandelen, elkaar aanmoedigen en soms juist stil zijn, gaf de tocht net wat extra’s. Op bepaalde momenten dacht ik echt: wat fijn dat ik dit niet alleen doe.
En daar, ergens tussen de velden en bossen, kwam mijn 'Avonturier' omhoog. Enthousiast over het onbekende, met nieuwsgierigheid voor wat voorbij de volgende bocht lag.
Dan was er nog mijn 'Speelse Kind', die vooral zorgde voor humor onderweg. Die kant van mezelf kon ineens de grootste lol hebben om de trollen en elfjes die ik tussen de bomen zag, of het moddergevecht dat ik al in gedachten had bij ieder glibberig pad. Dit zorgde voor luchtigheid, juist wanneer het zwaar werd.
Ondertussen liep ook mijn 'Ontlader' mee, die het wandelen gebruikte om af te schakelen van het werk en de dingen die thuis op me stonden te wachten.
Op de laatste dag – van Millingen naar Nijmegen – kreeg mijn 'Flex' het voor het zeggen. Door al die extra kilometers en het steeds moeten aanpassen van de route besloten we, na 20 kilometer, toch de bus naar het station te nemen. Met de steun van mijn 'Milde Hart' kon ik accepteren dat we de tocht niet zouden afmaken zoals we voor ogen hadden.
Tijdens de laatste kilometers voelde ik mijn 'Pusher' weer: “Kom op, doorzetten! Zet je over de pijn van je blaren heen.” En ondanks de vermoeidheid stond mijn 'Levensgenieter' toch ook naast me, die me eraan herinnerde hoe mooi de natuur was, zelfs in die laatste stappen.
Save the date: borrel voor NoMo’s op 6 december!
Een aantal maanden geleden organiseerde ik een koffie-uurtje voor mensen met een onvervulde kinderwens. Het was een fijne bijeenkomst waarin we onze verhalen deelden. Nu wilde ik een nieuwe datum plannen, en terwijl ik door mijn agenda bladerde, viel mijn oog op vrijdag 6 december als mogelijke datum voor een nieuw samenzijn.
Sinterklaas blijft voor mij een periode met gemengde gevoelens. Aan de ene kant geniet ik van de gezelligheid met de kinderen op school. Aan de andere kant word ik juist op 5 en 6 december geconfronteerd met het feit dat ik zelf geen traditie kan voortzetten, en voel ik me op zo’n dag vaak wat somber. (Meer hierover lees je in mijn blog van vorig jaar.)
Dit bracht me op het idee om op vrijdag 6 december een borrel te organiseren, speciaal voor NoMo’s—mensen zonder kinderen. Een moment om samen te komen, juist op een dag die draait om kinderen en gezinnetjes. Het is een mooie gelegenheid om elkaar te steunen en een alternatief te bieden voor wat vaak als een lastige dag wordt ervaren.
Hoe ik deze dag precies ga invullen, weet ik nog niet. Maar ik wil de datum alvast met je delen, zodat je deze kunt vrijhouden of kunt doorgeven aan mensen in je omgeving die het fijn zouden vinden om erbij te zijn.
Heb je door het lezen van dit bericht al interesse en wil je je opgeven? Stuur me gerust een berichtje, dan zet ik je op de lijst. Voor deze bijeenkomst zal ik wel een kleine bijdrage vragen, zodat de onkosten en de voorbereidingen gedekt zijn. Zo kan ik ervoor zorgen dat alles goed geregeld is en we een fijne, zorgeloze middag kunnen hebben.
Mag je jezelf iets gunnen? Ja, dat mag!
Het gebeurt niet vaak dat ik iets zie en meteen denk: dit is voor mij gemaakt. Maar afgelopen weekend gebeurde het toch. We waren met de familie in Drenthe, en samen met Ruud en mijn ouders belandden we in Orvelte, een mooi oud dorpje. Terwijl we door de winkeltjes struinden, kwamen we in een keramiekwinkel terecht waar de eigenaresse ter plekke aan het werk was. Terwijl ik rondkeek, viel mijn oog op een beeldje. En meteen dacht ik: deze is voor mij.
En toch... Iemand die mij een beetje kent, weet dat ik niet zomaar iets voor mezelf koop. Zeker niet als het gaat om dingen waar ik wat langer over wil nadenken, zoals kunst of spullen die niet per se noodzakelijk zijn. Ik ben het type dat eerst dagen of weken twijfelt, het in mijn online winkelmandje laat staan, en dan pas besluit of ik het echt wil. Maar daar, in dat winkeltje, dacht ik: nu of nooit. Om mezelf te overtuigen, grapte ik: Ik koop het alvast voor kerst. Met als gevolg dat ik het zou inpakken, bewaren en met kerst weer zou uitpakken.
Gelukkig was Ruud er, die me een beetje aanmoedigde en de stap kleiner maakte om zelf naar de kassa te lopen. Toch voelde het als een moment van bezinning: mag ik mezelf niet gewoon eens iets moois gunnen? Het antwoord is: ja. Het beeldje staat nu, voor kerstmis, mooi in mijn woonkamer.
Dit geldt niet alleen voor het kopen van kunst, maar ook voor hoe we omgaan met emoties en je onvervulde kinderwens. Net zoals ik mezelf iets moois mocht gunnen, mag jij jezelf de ruimte geven om verdriet een plek te geven, om hulp te vragen.
Gun het jezelf. Maak een afspraak voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
ps. Zie je waarom ik zo’n goed gevoel bij dit beeldje heb?;)
Kennismakingen, intakes en gesprekken
De afgelopen weken stonden volledig in het teken van kennismakingsgesprekken, intakegesprekken en coachgesprekken. Bij kennismakingsgesprekken gebruik ik vaak een bepaalde opstelling. Dit helpt me niet alleen om mijn eigen situatie te delen, maar ook om te laten zien hoe ik met verschillende materialen werk in mijn coaching.
Het is bijzonder om te zien hoe mensen elk hun eigen manier vinden om om te gaan met een onvervulde kinderwens. Sommigen worstelen nog met diep verdriet, terwijl anderen al bezig zijn met het verkennen van hun toekomst zonder kinderen.
Het doel en de vragen zijn telkens weer anders, en dat maakt mijn werk als coach zo boeiend en uitdagend.
Wil jij ook je coachdoel concreet maken en hard werken aan hoe je omgaat met je onvervulde kinderwens? Neem gerust contact met me op voor een gratis kennismakingsgesprek.
Hoe is je thuissituatie
Laatst had ik een kennismakingsgesprek. Het was een gesprek om elkaar beter te leren kennen. Zoals jullie wellicht eerder in een van mijn blog hebben gelezen (https://lnkd.in/eYaqW3_t) , komt vaak de vraag: "Heb je kinderen?"
Ik was dan ook voorbereid op deze vraag. Maar in plaats daarvan werd mij gevraagd: "Hoe is je thuissituatie?"
Wat een fijne vraag om te horen! Op dat moment voelde ik de vrijheid om alleen te delen wat ik op dat moment wilde delen. Het gaf me de ruimte om open te zijn over mijn thuissituatie, en dat voelde prettig. Zo werd het gesprek niet ongemakkelijk of confronterend, maar juist oprecht en ontspannen.
Heb je binnenkort kennismakingsgesprekken of leer je nieuwe mensen kennen? Misschien is dit een mooie openingsvraag voor jou.
Mocht je zelf last hebben van spanningen en vind je het moeilijk om over je onvervulde kinderwens te praten, neem dan gerust contact op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
Even helemaal nergens aan denken…
Herken je dit… dat moment waarop je even helemaal nergens aan wilt denken? Gewoon even echt ontspannen, je verwonderen over je omgeving, en genieten van het hier en nu. Voor mij is dat gevoel heel belangrijk, en ik heb dit af en toe ook echt even nodig—een moment waarop ik mezelf de ruimte geef om af te schakelen.
Geen sociale media bijhouden, geen literatuur lezen, en vooral geen blogs, mails of andere verplichtingen. (Ik moet zeggen… de eerste paar dagen vond ik het nog lastig om geen mail bij te houden, maar daarna ging het me steeds beter af.) In plaats daarvan kies ik voor iets waar mijn hoofd helemaal leeg van wordt, iets waarbij ik me volledig kan focussen op de omgeving om me heen. Voor mij is snorkelen daar een perfecte manier voor. Heerlijk, onder water waar de wereld even helemaal zijn eigen leven leidt.
Iedereen heeft een manier nodig om even los te komen van de dagelijkse hectiek, vooral in moeilijke tijden. Als coach voor mensen met een onvervulde kinderwens begrijp ik maar al te goed hoe belangrijk dat kan zijn. Wanneer je met tegenslag te maken hebt, is het misschien zelfs nog belangrijker om een manier te vinden om te kunnen ontspannen.
Ben jij op zoek naar hoe je, zelfs in moeilijke tijden, toch die momenten van volledige ontspanning kunt vinden? Ik ben weer helemaal opgeladen en klaar om jou hierin te begeleiden.
Sterk in de schoenen staan en je toch kwetsbaar opstellen?
Sterk en kwetsbaar tegelijkertijd
Sterk en kwetsbaar tegelijkertijd
Ongewenst kinderloos zijn is een situatie die veel emoties met zich meebrengt. Het is een uitdaging waar mensen vaak niet openlijk over durven te praten. Velen vinden het moeilijk om zich kwetsbaar op te stellen en hun ware gevoelens en behoeften te uiten. Tja….ook ik, die zelf een praktijk heeft, vind dit vaak nog lastig. Ik moet zeggen dat ik hier wel al grote stappen in heb gemaakt. Het vinden van een balans tussen sterk en kwetsbaar zijn is een uitdaging. Het volgende heeft mij erg geholpen:
Hier zijn enkele manieren die kunnen helpen:
Wees jezelf: Sta jezelf toe om authentiek te zijn. Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Het tonen van je kwetsbaarheid kan juist een teken van kracht zijn.
Geef aan wat je gedachten en gevoelens zijn: Dit kan al met het kleine woordje "ik". Bijvoorbeeld: "Ik vind het fijn dat...", "Ik voel me...".
Geef aan wat jouw behoeften zijn op dit moment: Ook hier is weer dat kleine woordje "ik". Bijvoorbeeld: "Ik zou het fijn vinden als...", "Ik merk dat het mij zou helpen wanneer...".
Ongewenste kinderloosheid blijft een moeilijk en vaak taboe onderwerp. Door open te zijn over je gevoelens en ervaringen, kun je een belangrijke stap zetten in het beter omgaan met deze situatie. Het is vaak moeilijk, maar met de juiste ondersteuning en aandacht voor jezelf kun je weer sterk in je schoenen staan en tegelijkertijd je kwetsbaarheid tonen.
En dan komen ze, mijn IKKES, en geef ik ze een plaats....
Natuurlijk ga ik de uitdaging aan…. Meewerken aan een opname om ongewenste kinderloosheid onder de aandacht te brengen.
Alleen voor en na de opnames heb ik toch even iets met mijn IKKES te doen. Voor de opname heb ik er bewust een paar naast me gezet.
De Lat, die ervoor zorgt dat ik goed voorbereid ben, die ervoor zorgt dat ik mijn tekst ken. Go, go, go, mijn Doelgerichte IK, die het doel voor ogen houdt. Wat wil ik bereiken met deze opname? Tijdens de opname heb ik ze ook naast me in de bus zitten, echter zit ik er bewust mijn Huppelende Wereldreiziger bij. Deze zorgt ervoor dat ik ook van de dingen kan genieten. Dat ik ondanks ik het spannend vind, toch kan zien dat het weer eens iets anders is, een nieuwe uitdaging. Ook mijn Gehoorzame Lemming, die ik de laatste jaren bewust naar achteren schuif, zet ik even dicht bij me. Die zorgt ervoor dat ik vertrouwen in Novy heb. Ik volg haar in haar ideeën met als gedachten… ze heeft het vaker gedaan… Mijn Openhart zet ik ook naast me, maar ik merk dat die tijdens de opname er toch vaker vandoor wil. Toch lastig om me voor een camera zo kwetsbaar op te stellen… Mijn Verlegen, Onzekere IK zet ik ver weg. Deze is op dit moment even niet helpend…
Ja, en nu na de opname, ben ik telkens mijn Innerlijke Criticus naar achteren aan het schuiven. Hij wil zo graag naast me zitten, alleen houd ik deze plek vrij voor mijn Milde Liefdevolle IK. Die Innerlijke Criticus mag naast me komen zitten wanneer ik het uiteindelijke resultaat heb gezien. Zodat hij in milde vorm mee kan kijken hoe ik het de volgende keer nog beter kan doen. Maar voor nu zit vooral mijn Milde Liefdevolle IK naast me. Degene die mij geruststelt, zegt dat ik het goed heb gedaan. En natuurlijk ook mijn Nieuwsgierige IK. Die heel nieuwsgierig is naar het eindresultaat :)
Ik hou jullie op de hoogte!
[Geïnspireerd door het boek "Ik (k)en mijn ikkes" geschreven door Karin Brugman, Judith Budde en Berry Collewijn.]
Help en dan word je gevraagd……..
Wat fijn dat Omroep Venlo aandacht wil besteden aan het thema ongewenste kinderloosheid. Aanvankelijk dacht ik alleen aan een eenvoudige internetpromotie voor mijn koffie-uurtje op 16 mei. Maar tot mijn verrassing vroegen ze of ik openstond voor een opname. Mijn eerste gedachte: Wat gaaf! Wat fijn dat dit onderwerp binnen de regio Venlo de aandacht krijgt. En wat fijn dat ze aandacht willen besteden aan mijn praktijk Hartgewenst voor mensen met een onvervulde kinderwens.
Maar al vlug kreeg ik het warm. Ik op tv? Een opname? Ik spreken voor een camera? Wat als ik nu rare dingen zeg, niet uit mijn woorden kom? Stel je voor, ik krijg weer eens een rood hoofd. Iemand die me goed kent weet dat ik daar ver uit mijn comfortzone stap.
Maar soms moeten we onze grenzen verleggen, toch? Gelukkig mocht ik samenwerken met Novy, die me meteen geruststelde en me dezelfde dag nog vragen stuurde.
En dan ben ik zo blij dat ik iemand ben die van een goede voorbereiding houdt. Het kostte me wel wat tijd om me voor te bereiden, maar het heeft me zeker geholpen om enigszins goed uit mijn woorden te komen. Benieuwd naar het resultaat? Nou, nog even geduld. Blijf vooral mijn sociale media in de gaten houden voor updates!
Heb je kinderen?
Welk gevoel krijg je bij het lezen van deze vraag? Misschien voel je verdriet, boosheid of misschien heb je geleerd om rustig te blijven.
Als je een bepaalde leeftijd bereikt, lijkt het wel alsof deze vraag onvermijdelijk is……
Voor velen is het gewoon een vraag om een gesprek te starten en kennis te maken, maar voor anderen kan het een beladen onderwerp zijn. Hoe reageer je als dit een wens van je was en je geen kinderen hebt? Het hangt natuurlijk af van wie de vraag stelt, de situatie en waar je op dat moment staat in je proces.
Vaak komen overlevingsmechanismen naar voren: vechten, vluchten, bevriezen of toegeven.
In het verleden gebruikte ik ook deze mechanismen. Soms verdedigde ik mezelf en probeerde ik mijn situatie te rechtvaardigen, bijvoorbeeld door te benadrukken hoe gelukkig ik ben zonder kinderen en hoe mooi mijn leven op andere manieren is. Andere keren veranderde ik van onderwerp of trok ik me terug om confrontaties te vermijden. Ik herinner me momenten waarop ik stil bleef, waardoor mensen veronderstelden dat ik kinderen had. Of ik deed gewoon mee met het gesprek vanuit mijn rol als leerkracht, waarbij ik me verschuilde achter mijn professionele houding.
Soms overkomt het me nog steeds, maar ik kan het nu beter loslaten. Af en toe kies ik er bewust voor om zo te reageren, omdat het even makkelijker is…
Gelukkig heb ik nu ook geleerd om eerlijk en open te zijn over mijn situatie en wat deze vraag met mij doet.
Herken jij jezelf hierin? Merk je bij jezelf ook deze overlevingsmechanismen en raakt dit je nog steeds zo diep? Zou je willen leren hoe je open en eerlijk kunt reageren wanneer je deze vraag krijgt?
Na een traject bij mij voel je je krachtig om met dit onderwerp om te gaan. Je voelt je vrijer en je ervaart meer rust. Neem gerust contact met me op voor een kennismakingsgesprek of meer informatie. En deel dit bericht vooral;), zodat anderen zich bewust worden dat deze vraag niet altijd luchtig is en dat er steun is voor hen die dit nodig hebben.
Positieve mindset
Deze week mocht ik een lezing van Daan Jensen bijwonen. Een inspirerende bijeenkomst waarbij een eenvoudig maar krachtig concept werd belicht: het witte vlak en de zwarte stip. Vaak richten we ons op de negatieve aspecten - wat ging er niet goed? Maar juist door naar het witte vlak te kijken - naar wat gaat er goed? - ontdekken we de positieve kanten en stimuleren we een groeiende positieve mindset, waardoor we meer tot ontwikkeling komen.
Het was voor mij ook een feest van herkenning. Een positieve mindset is wat ik al vaak toepas in mijn rol als coach en leerkracht, zowel bij studenten als bij kinderen. Door te vragen naar wat goed gaat en waar ze trots op zijn, moedig ik hen aan om het positieve te zien en dit te versterken.
Ook in mijn eigen praktijk, hartgewenst, waar mensen met een onvervulde kinderwens komen, richt ik me op de positieve mindset. Natuurlijk staan we stil bij de uitdagingen en het verdriet van deze situatie. Dit hoort immers ook bij rouw. Echter, door te focussen op het witte vlak kunnen we het verdriet ook een plekje geven. We kijken samen naar jouw kracht en hoe je met een positieve mindset je leven met een onvervulde kinderwens kunt vormgeven, zodat je er weer volop van kunt genieten.
Heb jij ook een onvervulde kinderwens en wil je je meer richten op een positieve mindset? Neem dan gerust contact op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek. 💬 #PositieveMindset #Hartgewenst
Eenzaam in de menigte
Het schilderij heb ik van mijn moeder gekregen. Op het eerste gezicht zie je zes mensen afgebeeld, maar als je goed kijkt, zie je er een beetje afgezonderd staan. Dit beeld raakt me diep omdat het dat gevoel van erbij zijn, maar toch niet helemaal, zo treffend weergeeft.
Dit schilderij vertelt mij iets over de realiteit van ongewenste kinderloosheid. Voor degenen om ons heen lijkt het soms alsof de wereld gewoon doorgaat alsof er niets veranderd is. Maar van binnen voelen we het anders. Onze kinderwens is niet in vervulling gegaan, en dat is een klap die diep gaat. Het is een verandering van toekomstbeeld, van verwachtingen en van doelen.
Hoe gaan we nu verder met ons leven? Dit is een vraag die vaak in onze gedachten echoot. Het is normaal om je doelen opnieuw te evalueren en aan te passen. Misschien richten we ons nu op andere aspecten van ons leven, zoals persoonlijke groei, familie, carrièrekansen, reizen of andere hobby’s. Soms betekent dit een andere richting inslaan, misschien wel naar iets waar je voorheen niet aan had gedacht. Voor mij betekende het een nieuwe weg inslaan als coach bij ongewenste kinderloosheid, een beslissing die me voldoening en betekenis heeft gebracht.
Soms voelen we ons eenzaam. Het lijkt alsof we omringd zijn door mensen, maar toch missen we een speciale connectie die we zo graag zouden hebben. Het gesprek over kinderen kan een mijnenveld zijn, gevuld met verdriet en ongemak. Soms voelen we ons eenzaam wanneer het onderwerp ter sprake komt, en soms voelen we ons zelfs eenzamer wanneer het gesprek stilvalt na het openbaren van onze situatie. Dat kan je hard maken voor jezelf, om de pijn te vermijden.
Als jij jezelf herkent in mijn verhaal, wil ik je laten weten dat je niet alleen bent.
Liefs Sylvia
Leef je mooiste leven
Een inspirerende quote van Zoë uit 'Over Mijn Lijk' raakt mij. Dit programma, vol met emoties, laat zien hoe deelnemers ondanks pijn en verdriet het maximale uit het leven halen.
Bij teleurstellend nieuws is het natuurlijk om verdriet te voelen, maar het is even belangrijk om te kijken naar wat je hebt en hoe je jouw leven vorm kunt geven. Na het verdriet van ongewenste kinderloosheid heb ik bewust gekeken naar mijn eigen leven. Waar word ik echt gelukkig van? Het coachen van studenten en collega's bracht al veel vreugde in mijn leven, zelfs bij moeilijke onderwerpen. Ik besloot een opleiding te volgen om te coachen op het gebied van tegenslag en verlies, nam deeltijdontslag en koos ervoor mijn mooiste leven nog meer te leven, meer bezig te zijn met coaching.
Wil jij ook ontdekken hoe je jouw mooiste leven kunt leiden na een ingrijpende gebeurtenis? Neem gerust contact met me op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek. Samen verkennen we de weg naar jouw geluk en veerkracht. 💖 #LeefJeMooisteLeven #Coaching #Veerkacht #Inspiratie#Ongewenstkinderloos
"You're Never Too Old for a Snowball Fight"
In ons drukke volwassen leven, waarin deadlines en verantwoordelijkheden zich opstapelen, vergeten we soms het belang van een beetje speelsheid. De wereld lijkt serieuzer te worden naarmate we ouder worden, maar laten we eerlijk zijn – je bent nooit te oud voor een ouderwetse sneeuwballengevecht.
Dit gevoel had ik gisteren sterk op mijn werk. Het gevoel dat je nog zoveel moet doen en de zorgen die het werk met zich mee brengt. En dan komt de sneeuw. Voor iemand die mij goed kent, weet dat ik hier echt van kan genieten.
Op zo’n moment komen enkele IKKES naast me zitten. De Criticus: “Kan ik het wel maken om naar buiten te gaan en een sneeuwballengevecht te houden?”
Wat fijn dat dan Go, go, go ook naast me zit. Diegene die tegen me zegt: "Hier heb je behoefte aan, hier heb je zin in. Doen!"
En natuurlijk mijn Huppelende wereldreiziger, die van de kleine dingen kan genieten.
En wat was dat genieten. Even je innerlijke kind naar boven laten komen.
Bij verlies en rouw worden we vaak gedwongen om de serieuze kant van het leven onder ogen te zien. Tijdens deze pittige momenten is het echter belangrijk om de balans te vinden. De dual-process methode, een benadering om met verlies om te gaan, erkent de noodzaak van afwisseling tussen het aangaan van het verdriet en het nemen van rust in herstel.
Bij ongewenste kinderloosheid is het ook van belang dit proces te herkennen. De verlieskant vraagt om erkenning van de pijn, het verdriet en de onzekerheid die gepaard gaan met onvervulde hoop. Aan de andere kant roept de herstelkant op tot zelfzorg, het koesteren van relaties en het vinden van lichtheid in deze moeilijke periode.
Een sneeuwballengevecht kan hierbij helpen, waarin we onze gedachten loslaten en simpelweg genieten van het moment.
Wil je graag hulp bij jouw rouwproces? Wil jij ontdekken en inzicht krijgen in jouw dual-process?
Zoek je een betrouwbare coach die vanuit professionele ervaring jou kan begeleiden? Mail naar sylvia@hartgewenst.nl voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
Loslaten is l(i)efhebben
In het leven worden we geconfronteerd met momenten waarop we afscheid moeten nemen van onze verlangens en toekomstdromen. Voor velen van ons is het loslaten van een langgekoesterde wens een pijnlijke ervaring. Als coach van Hartgewenst, gespecialiseerd in het begeleiden van mensen die ongewenst kinderloos zijn, weet ik uit eigen ervaring hoe ingrijpend dit kan zijn.
Loslaten betekent eigenlijk dat je de moed hebt om te accepteren dat iets niet meer kan gebeuren zoals je had gehoopt. Het is als het ware de realiteit onder ogen zien, ook al doet dat soms pijn. Het is belangrijk om je verdriet toe te laten, het te erkennen en erover te praten. Tijdens dit proces van loslaten komt de kracht van liefde naar voren, vooral het liefhebben van jezelf.
Een waardevol hulpmiddel in dit proces kunnen rituelen zijn. Rituelen zijn speciale dingen die je doet als een soort symbolisch afscheid. Daarnaast helpen ze je om klaar te zijn voor nieuwe kansen en mogelijkheden. Of je nu een brief schrijft, een symbolische boom plant, of een ander persoonlijk ritueel bedenkt, het helpt om je droom anders vast te houden of het helpt je om het echt los te laten.
Heb je hulp nodig bij het anders vasthouden van je droom, het loslaten van je kinderwens of wil je sparren over een passend ritueel? Neem contact op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek. sylvia@hartgewenst.nl
Voor verdere info: www.hartgewenst.nl
tradities en ongewenste kinderloosheid
Laatst vroeg iemand mij of ik ook kinderen had die nog zo opgingen in Sinterklaas. Mijn eerste reactie en antwoord was kort: "Nee." Waarop diegene meteen reageerde, "Och, ben maar blij in deze periode."
Ik viel weer even in mijn oude patroon. Mijn reactie was: "Ow, op school krijg ik het mee." Ik had natuurlijk gewoon kunnen zeggen: "Nee, helaas niet. De tijd van Sinterklaas brengt me vreugde en plezier, maar is helaas ook confronterend. En jouw opmerking maakt me verdrietig.”
Dan ben ik toch even mild voor mezelf en zeg ik: “Het is goed zo. Niet erg dat je vanuit je oude patroon reageert.”
Dit bracht me wel weer even terug naar de decembermaand. Een maand die veel gezelligheid en vreugde met zich meebrengt. Echter, helaas voor velen ook een maand van confrontatie, verdriet en eenzaamheid. Dit omdat de meeste mensen wel een idee hebben van hoe ze hun eigen tradities zouden vormgeven als ze een gezin zouden hebben. Echter valt dit nu weg of moet er gekeken worden hoe ze het dan vormgeven.
Ondanks dat het me soms nog verdrietig maakt, kan ik nu ook zeggen dat ik dankbaar ben voor de kinderen om me heen. Ik kan Piet spelen op school (als leerkracht), bij kinderen van vrienden en neefjes en nichtjes.
Kind words create a world of beauty.
Deze woorden kregen recent extra betekenis toen een cliënt me waardevolle feedback gaf over haar traject dat we hadden afgerond. Ik kreeg er een warm gevoel van. Het gaf me nog meer vertrouwen dat ik de juiste weg heb gekozen met betrekking tot mijn coachpraktijk. Benieuwd? Je vindt haar mooie woorden op mijn website: https://www.hartgewenst.nl/over-mij
Vriendelijke woorden zijn voor iedereen belangrijk. Het is mooi als je af en toe iets aardigs hoort, een compliment krijgt. Ook is het fijn als je positieve feedback krijgt, zodat je inzicht krijgt in jezelf en je handelen, waardoor je het de volgende keer wellicht net iets anders aanpakt.
Deze vriendelijke woorden zijn ook belangrijk voor mensen die geconfronteerd worden met de harde realiteit dat het krijgen van kinderen niet vanzelfsprekend is. Voor hen begint vaak een emotioneel en fysiek uitdagend traject. De weg van ongewenste kinderloosheid is een hobbelig pad, gevuld met doktersbezoeken, medische procedures en emotionele schommelingen. Het is een tijd van onzekerheid, waarin mensen worstelen met hoop, teleurstelling en zelftwijfel. Op zulke momenten maken lieve woorden een cruciaal verschil. In een wereld die soms kil en medisch kan aanvoelen, zijn vriendelijke woorden als een stevige knuffel, een beetje troost in moeilijke tijden.
Die vriendelijke woorden zijn ook van groot belang wanneer je naar jezelf kijkt. Het is essentieel om mild voor jezelf te zijn en liefdevolle woorden te vinden, vooral in momenten van zelftwijfel en uitdaging. Het is een vorm van zelfzorg die de emotionele last draaglijker maakt
Soms heeft je hart meer tijd nodig om te accepteren wat je al weet.
Als je te horen krijgt dat je kinderwens onvervuld blijft, doet dat zeer. Het verandert je plannen voor de toekomst. Je begrijpt de boodschap met je verstand, maar je hart wil het gewoon niet accepteren. Het is een rouwproces, een verdriet over de toekomst die nooit zal zijn.
Rouwen gaat niet alleen over het verlies van mensen, maar ook over het afscheid nemen van dromen. Het kost gewoon tijd. Je kunt boos, verdrietig, ontkennend zijn. Iedereen gaat er anders mee om.
Uiteindelijk komt de acceptatie om de hoek kijken. Dat betekent niet dat de pijn verdwijnt. Soms komt het verdriet weer terug. Het betekent ook niet dat je niet meer mag denken aan je wens of het gemis van je kind dat je zo graag bij je had. Maar acceptatie betekent dat je leert omgaan met die pijn, dat je het er soms gewoon laat zijn en er opnieuw naar kijkt.
Je leert er uiteindelijk mee omgaan, zodat je uiteindelijk op een andere manier naar de toekomst kunt kijken. Ook al lijkt dat soms nog ver weg.
Gun jezelf die tijd. Laat je hart op zijn eigen manier en in zijn eigen tijd helen. En realiseer je dat er tussen verdriet en acceptatie iets nieuws kan ontstaan. Misschien niet precies zoals je had gedacht, maar toch waardevol.
Grijp het Moment
"Take time to catch the falling leaves" herinnert ons eraan om de tijd te nemen voor de mooie en soms verdrietige momenten in het leven. Dit geldt ook in coaching, waar we leren om stil te staan en te genieten van het nu.
Een coach helpt je niet alleen je doelen te bereiken, maar ook om te waarderen wat er gebeurt in je leven. Net zoals je bladeren moet vangen voordat ze vallen, is het belangrijk om mooie herinneringen vast te leggen en lessen te trekken uit moeilijke tijden.
Voor sommige mensen is ongewenste kinderloosheid een pijnlijk onderwerp. Het kan een diepe wond slaan. Coaching kan helpen bij het begrijpen en verwerken van deze emoties, en bij het omgaan met de uitdagingen die het met zich meebrengt. Het helpt je om door te gaan en te blijven genieten van de kostbare momenten in het leven, zelfs als sommige dromen onvervuld blijven of op een andere manier ingevuld zullen worden.
Mag het even een k*t dat zijn?
Mag dat van jezelf? Gewoon een dag overal van balen? Even gewoon niet lekker in je vel zitten. Mag het gewoon even een K dag zijn?
Natuurlijk, soms is het gewoon een k*t dag. En dat is oké. In een wereld waar positiviteit en productiviteit vaak worden geprezen, vergeten we soms dat het menselijk is om je af en toe rot te voelen. Het is belangrijk om jezelf toe te staan om een slechte dag te hebben, om je gevoelens te erkennen zonder oordeel.
Dus, wat doe je op zo'n dag? Mag je het er gewoon laten zijn, het toelaten? Laat je de tranen stromen als dat is wat je nodig hebt? Ga je op de bank liggen met een deken en kijk naar je favoriete serie? Of neem je een lange, warme douche en laat je het water al je zorgen wegspoelen?
Het is niet nodig om altijd sterk te zijn of altijd gelukkig te zijn. We zijn mensen, geen machines. En door ruimte te geven aan die momenten van verdriet of frustratie, geef je jezelf de kans om sterker terug te komen. Dus ja, het mag gewoon een k*t dag zijn, en je mag het er laten zijn. Het is oké.
Wat doe jij op zo'n dag? Hoe zorg jij ervoor dat je met een andere K terug kunt kijken op jouw k*t dag? Denk maar eens aan Kwetsbaar en Krachtig. Vind de kracht om uiteindelijk van zo'n K dag te groeien.
"Kwetsbaarheid durven tonen maakt je tot een sterker persoon."
"Ik mag niet huilen, ik mag niet laten zien dat het me raakt, ik mag niet laten zien dat ik dit nu lastig vind." Zinnen die vaak in mijn hoofd opkomen, maar ook in het hoofd van mijn cliënten. Zich kwetsbaar opstellen blijft voor velen nog lastig. Ook ikzelf vind dit nog lastig. Toch heb ik me de laatste tijd hierin ontwikkeld en durf ik steeds vaker aan te geven dat ik iets lastig vind, dat iets me raakt.
Kwetsbaar opstellen is eerlijk laten zien hoe je je echt voelt, zelfs als dat eng is. Het getuigt van moed. Het helpt je echt contact te maken met anderen, omdat ze zien wie je echt bent, met al je gevoelens en twijfels.
Het betekent niet dat je zwak bent; integendeel, het laat zien dat je sterk genoeg bent om jezelf te laten zien zoals je bent. Het helpt je betere relaties te hebben, omdat het anderen aanmoedigt om ook eerlijk te zijn.
Ook bij ongewenst kinderloos zijn speelt dit een rol. Juist door je kwetsbaar op te stellen wanneer je verdrietig bent, even niet lekker in je vel zit of een onderwerp je raakt, kun je je gevoelens delen. Het lucht op, en tegelijkertijd kan er een gesprek ontstaan. Zoals hierboven staat beschreven, is kwetsbaar opstellen laten zien hoe je echt bent. Ook jouw verdriet rondom ongewenst kinderloos zijn mag er zijn. Het kan je juist vaak helpen dit bespreekbaar te maken. Juist door je kwetsbaar op te stellen, word je sterker en ontstaat er begrip voor jouw situatie en gevoel.
"Heb je ooit gehoord of gelezen dat je uit meerdere 'ikken' bestaat?”
We hebben allemaal verschillende kanten van onszelf, die soms op de voorgrond treden en soms op de achtergrond blijven. We noemen deze verschillende kanten van onszelf 'IKKEN' of subpersonen. Laat me een voorbeeld geven hoe deze 'IKKEN' ons leven beïnvloeden en hoe we ze bewust kunnen inzetten voor een beter begrip van onszelf en onze reacties op situaties.
Mijn 'Planner' is vaak sterk aanwezig bij mij. Hierdoor werk ik efficiënt, weet ik wat ik wil, en heb ik een bepaalde structuur, wat me rust geeft. Als ik onrustig ben en mijn hoofd vol zit, zet ik mijn 'Planner' bewust naast me, die me helpt om weer overzicht te krijgen, waardoor ik rust ervaar. Een 'IK' die ik vaak graag naast me heb.
Echter, soms heb ik ook last van mijn 'Planner'. Wanneer er iets onverwachts gebeurt, is het juist handig om 'Flex' naast me te hebben. Deze 'IK' helpt me om op dat moment mijn planning even los te laten, te leven in het hier en nu en flexibel met de situatie om te gaan. Ook laat ‘Flex’ me meer genieten van momenten. Hij zorgt ervoor dat ik soms zaken even loslaat en spontaan ben.
Ook bij het thema ongewenste kinderloosheid kan de 'Planner' vaak in de weg zitten. Je had mooie toekomstplannen gemaakt en dan krijg je te horen dat je deze moet bijstellen. In zo'n situatie is wellicht niet zo zeer jouw flexibele ‘IK’ belangrijk. Je wilt misschien een andere 'IK' naast je hebben. Een ‘IK’ die ervoor zorgt dat je mild voor jezelf bent, of die ervoor zorgt dat je je kwetsbaar opstelt.
Nee zeggen, klinkt dan soms onaardig, maar soms is het nodig, zodat je aardig kunt zijn tegen jezelf.
Voor velen die deze tekst lezen, zal dit een bekend leerpunt zijn. Telkens wanneer ik met cliënten, collega's, familie of vrienden praat, hoor ik dat dit een veelvoorkomende uitdaging is. Ook bij mij komt dit punt regelmatig terug.
Wanneer ben je er voor de ander, en pas je jezelf aan om samen iets te bereiken of de band te versterken? Aan de andere kant, wanneer kies je voor jezelf en bewaak je je eigen grenzen? Hoe vind jij hierin de juiste balans?
Dit dilemma speelt ook een rol bij ongewenste kinderloosheid. Hierbij speelt de confrontatie met het gemis van kinderen en het verdriet dat dit met zich meebrengt ook nog een rol. Dit wordt vaak duidelijk bij gelegenheden als kraambezoeken, babyshowers, familie-uitjes, feesten of activiteiten, waar kinderen of gezinnen centraal staan. Het lijkt vanzelfsprekend om hierbij aanwezig te zijn, om deel uit te maken van de viering en erbij te horen. Maar soms is dit pijnlijk confronterend. Wanneer moet je kiezen voor het samenzijn en wanneer voor jezelf? Is dit alleen gerechtvaardigd als het verdriet te overweldigend is? Of mag je ook voor jezelf kiezen omdat dit even het beste aanvoelt?
Misschien bevind je je al in een fase waarin je goed weet waar jouw grenzen liggen, maar durf je ze nog niet altijd duidelijk aan te geven of er naar te handelen.
Soms ervaar je helemaal geen confrontatie en is het juist prettig om deel te nemen. Maar je kunt je buitengesloten voelen wanneer je niet wordt uitgenodigd, omdat de ander juist probeert je "te ontzien". Zowel voor jou als voor anderen kan het lastig zijn om een juiste keuze te maken. Je wilt hierbij de ander geen pijn doen. Vaak wordt het juist pijnlijk wanneer hierover geen gesprek wordt gevoerd en de beslissing voor jou wordt genomen.
Een onzichtbaar verlies…
Verlies is vaak zichtbaar voor mensen. Men weet of hoort dat je iemand hebt verloren van wie je hield, en vaak wordt er dan naar gevraagd. Er wordt belangstelling getoond voor hoe het met je gaat, aangezien er een ingrijpende verandering heeft plaatsgevonden. Over het algemeen is er begrip voor de situatie en voor hoe je je op dat moment voelt. Het is prettig dat verdriet op dat moment erkend mag worden, en het is fijn als mensen er voor je zijn.
Naast dit vaak zichtbare verlies en het daarbij horende verdriet, spreek ik steeds vaker met mensen die een onzichtbaar verlies doormaken. Ik was me hier in het verleden niet echt van bewust, totdat ik het zelf meemaakte.
Iedereen heeft op een gegeven moment wel een toekomstbeeld en dromen over hoe je je leven wilt vormgeven. Vaak, wanneer je een bepaalde leeftijd bereikt, is dat toekomstbeeld gerelateerd aan het hebben van wel of geen kinderen.
Voor jou, die zich een toekomst had voorgesteld met kinderen, maar om welke reden dan ook die droom niet kan verwezenlijken, betekent dit dat je nu het beeld van jouw gewenste toekomst moet loslaten. Voor de mensen om je heen lijkt het alsof er niets is veranderd, het lijkt of je gewoon doorgaat met je dagelijkse bezigheden. Maar in werkelijkheid verandert er juist heel veel voor jou, en bevind je je in een rouwproces. Het is een rouwproces om afscheid te nemen van iets wat waarschijnlijk al in jouw gedachten was gevormd. Misschien had je jezelf al zien rondlopen met jouw dochter of zoon, had je wellicht zelfs al een naam bedacht, enzovoort.
Na een definitieve beslissing, keuze, of het ontvangen van nieuws dat je ongewenst kinderloos bent en blijft, begint er een periode waarin je jouw toekomstbeeld moet loslaten. Net zoals bij rouw is er geen vastgestelde periode voor dit proces. Het verdriet en het besef komen vaak op onverwachte momenten naar boven. Dit is een heel proces dat vaak niet zichtbaar is voor de buitenwereld.
Ik weet even niet wat ik moet zeggen.
Eigenlijk een eenvoudige zin, die zoveel zegt. Vaak krijg ik de vraag of we kinderen hebben. Voor velen is het een manier om gewoon even kennis te maken, een praatje te beginnen.
Voor mensen zonder kinderen is dit echter vaak een beladen vraag. In het begin vroeg ik me af hoe ik hiermee om moest gaan. In het begin aarzelde ik om een eerlijk antwoord te geven. Het leek een zaak tussen mijn partner en mij. Maar nu zie ik het anders in. Juist door er open over te zijn, heb ik steun en begrip gekregen, en voelt het niet meer zo beladen. Tegenwoordig antwoord ik vaak met 'helaas niet'.
Maar dan komt die reactie waar ik soms tegenop zie. Een moment van stilte, een zweem van ongemak tussen ons. Of meteen een vraag over iets anders. Ik begrijp het volkomen, echt waar. Het is niet altijd eenvoudig om de juiste woorden te vinden in zulke situaties.
En eigenlijk is die ene zin al voldoende: 'Ik weet even niet wat ik moet zeggen...'. Deze zin geeft zowel mij als de ander die zich in zulke situaties bevindt, de tijd om het te laten bezinken. Om na te denken of gewoon te voelen dat iemand luistert.
"The best view comes after the hardest climb.."
Nu velen van jullie genieten van een welverdiende vakantie, wellicht in bergen met adembenemende uitzichten, vind ik deze uitspraak erg toepasselijk.
Inderdaad, wanneer je wilt genieten van een prachtig uitzicht, moet je vaak wat moeite doen. Het kan een uitdagende klim zijn of het navigeren door gevaarlijke paden, maar de beloning aan de top maakt het allemaal de moeite waard.
Deze uitspraak gaat niet alleen over vakanties, maar het gaat ook over het leven. Soms voelen we ons heel blij en zelfverzekerd, alsof we alles aankunnen en ons gelukkig voelen. Maar soms voelen we ons ook onrustig en vragen we ons af of we niet verder kunnen groeien of twijfelen we of dit alles is wat er is. En soms komen er moeilijke dingen op ons pad die laten zien hoe sterk we eigenlijk zijn.
Deze uitspraak is ook van toepassing op mensen die te maken hebben met onvruchtbaarheid en het verdriet van geen kinderen kunnen krijgen. Die situatie kan aanvoelen als afdalen in een dal in plaats van klimmen op een berg.
In de tijd dat ik aan de voet van die berg stond, voelde ik me gefrustreerd als ik deze uitspraak las. Hoewel ik wel wist dat het waar was - dat je sterker wordt na tegenslagen - kon ik het op dat moment niet zo ervaren.
Maar door aan mezelf te werken en vol te houden, is het me uiteindelijk gelukt. Nu kan ik eindelijk van het uitzicht genieten.
Als jij ook wilt werken aan een mooie toekomst en samen met mij wilt ontdekken wat er boven op die berg ligt, neem dan gerust contact op.
Laten we samen op weg gaan naar dat geweldige uitzicht!
Opladen en stralen: een boodschap voor iedereen!
Leraren werken op zonne-energie, ze laden zich op tijdens de zomervakantie om het hele jaar door te kunnen stralen. Maar deze spreuk is niet alleen toepasselijk voor leerkrachten, het geldt voor ons allemaal!
Het is essentieel om jezelf op te laden, ongeacht hoe je dat doet. Of je nu geniet van de zon, een boek leest, een wandeling maakt of op een andere manier tot rust komt, het is belangrijk om tijd voor jezelf te nemen. Op die manier kun je weer met nieuwe energie aan de slag.
Er wordt vaak veel van ons gevraagd en we leggen onszelf veel op. In coaching speelt het vinden van balans en goed voor jezelf zorgen een belangrijke rol. Durven 'nee' te zeggen en af en toe voor jezelf te kiezen zijn vaak terugkerende thema's die ik binnen het coachen terug zie.
Ook bij ongewenste kinderloosheid is opladen van groot belang. Je hebt een zware periode doorgemaakt waarin veel van je is gevraagd. Misschien bevind je je nog steeds in die moeilijke fase. Juist dan is opladen essentieel. Durf je je grenzen aan te geven? Kun je aan je omgeving laten weten dat je wat tijd voor jezelf nodig hebt? Je zult vaak confronterende situaties tegenkomen, waarin je ongewenst kinderloosheid een rol speelt. Dit kost je vaak energie. Ook hier speelt het opladen weer een belangrijke rol.
Of je je nu oplaadt door de zon of op een andere manier, dat maakt niet uit. Het belangrijkste is dat je een manier vindt die bij je past.
Hoe krijg jij energie, zodat je weer kunt stralen? Deel het gerust met mij!:)
Als je de controle loslaat, gebeuren de mooiste dingen.
Ken je dat gevoel wanneer het even tegenzit? Wanneer de dingen niet gaan zoals je had verwacht of gehoopt? Ik denk dat we dat allemaal weleens ervaren. Het zijn momenten waarop ik graag een spreuk in mijn hoofd herhaal: "Als je de controle loslaat, gebeuren de mooiste dingen." Het is een uitspraak die de laatste tijd steeds vaker door mijn gedachten spookt. lees verder
Ik ben iemand die van structuur houdt. Ik plan graag en probeer altijd de controle te houden over mijn leven. Als er dan iets anders gebeurt dan ik had voorzien, moet ik mezelf eraan herinneren om mijn verwachtingen bij te stellen. En dat is helemaal niet erg. Ik ken mezelf immers goed genoeg om te weten dat dit juist helpt. Op deze manier kan ik mijn doelen bereiken.
Maar ik heb ook geleerd dat wanneer je de controle loslaat, er vaak juist mooie dingen kunnen gebeuren. Soms moet je gewoon meegaan met de stroom en zien waar het moment je naartoe brengt. Het is een les die ik keer op keer leer en die me steeds opnieuw verrast.
Wanneer je de controle loslaat, kun je echt in het moment leven. Je kunt spontaan beslissingen nemen en je laten verrassen door wat er op je pad komt. Het geeft een gevoel van vrijheid en avontuur, alsof je met een open blik naar de wereld kijkt.
Dit geldt ook voor mijn werk als coach. Hierbij laat ik los van wat ik in de sessie verwacht en richt me volledig op het hier en nu. Het betekent dat ik me openstel voor wat mijn cliënten op dat moment nodig hebben en samen met hen ontdek wat het beste voor hen is. Het is een vorm van coachen die ruimte biedt voor spontaniteit en creativiteit, wat vaak leidt tot verrassende en waardevolle doorbraken.
Met de zomerse dagen in het vooruitzicht is deze spreuk voor mij nog relevanter. Het is een tijd waarin ik mezelf eraan wil herinneren om te genieten van elke dag en om te kijken naar wat op dat moment goed voelt. Soms is het beter om het plan even los te laten en je over te geven aan het moment, zonder verwachtingen. Wie weet welke prachtige ervaringen er dan op mijn pad komen?
Dus, als je jezelf betrapt op het vastklampen aan de controle en alles volgens plan willen laten verlopen, denk dan aan deze spreuk: "Als je de controle loslaat, gebeuren de mooiste dingen." Laat jezelf verrassen door het onverwachte en ontdek het mooie van het leven in het hier en nu.
boekentips
boekentips
Een onzichtbaar verlies
leven met ongewenst kinderloosheid
Odile van Eck
Je leven zonder kinderen
Voorbij je kinderloosheid
Rachel Black & Louise Scull
Op zoek ...
Inspiratiewerkboek voor als je kinderwens onvervuld blijft.
Carla Beukers
Page updated
Google Sites
Report abuse